domingo, 17 de mayo de 2020

Galicia


... Era coma o vento forte
que nas arbres acanea...
Era coma o mar que bate
no mais profundo da terra.

Era chorima nos montes
era lume que alumea
era pedra que gardaba
memoria propia e allea.

Era no meu corazón
Galicia profunda e certa
oración da miña alma.
Era... E
que sempre Seña.


Publicado por Farela.

No hay comentarios:

Publicar un comentario